Dag 7 van Oaxaca naar Tehuantepec

Om 6 uur op want we gaan nog voor het eten en vertrek met Guido FaceTimen. De WiFi is super en we kunnen hem uitgebreid feliciteren met zijn verjaardag en ff bijkletsen.
Vandaag is een reisdag, maar naast de busreis staan onderweg enkele leuke stops op het programma. Als eerste, nog in Oaxaca, bezoeken we de oudste en grootste boom ter wereld: El Tule. In de categorie langste, dikste, kortste enz. die elk land of stad wel heeft kon zoiets natuurlijk niet ontbreken op onze reis. De moerascypres is meer dan 2.000 jaar oud en inderdaad indrukwekkend groot in omtrek en hoogte. De stam heeft hier en daar vreemde vormen en zo kun je er met een beetje fantasie een olifant, hert, aapje en krokodil in ontdekken.

We gaan door naar stopje 2: in de bergen worden veel gapen en scheiten (kruisingen van schapen en geiten) gehouden die veel en goede wol dragen. We gaan graag op bezoek bij de mensen thuis en komen uit bij een weverij. De Zapoteekse vrouw staat ons al op te wachten en heet ons in haar eigen indianentaal welkom. We krijgen uitleg over het kammen, spinnen, kleuren en weven van de wol. Vol passie vertelt ze over de fijne kneepjes van het Mexicaanse weven die PP voor ons vertaalt. Belangrijkste wat ik ervan overhoud is dat het enorm arbeids intensief is en dat alle kleurstoffen en materialen voor 100% natuurlijk zijn. Uiteraard wordt naar goed Mexicaans gebruik het bezoekje afgerond met een wandeling door de winkel.

We stappen in en 5 minuten later weer uit de bus bij een Mezcal distilleerderij. Wij zouden het Tequila noemen maar zo heet alleen de Mezcal uit het dorp Tequila. PP laat ons zien hoe de knol van de agave plant die wel 4 kg weegt in stukken wordt gehakt en vervolgens op smeulend hout in een kuil wordt gegooid, kan die al lekker op temperatuur komen en een beetje gaan gisten. Daarna wordt het spul gemalen en gekookt. De dampen worden opgevangen en vormen feitelijk al de ruwe Mezcal. Dit ziet uit als jenever en smaakt behoorlijk sterk. Door het in eiken vaten maximaal 7 jaar te bewaren krijgt de Mezcal zijn Amber kleur. Hoe langer hij op het vat ligt, hoe donkerder en hoe duurder uiteraard. Hoe ouder de Mezcal hoe zachter de afdronk. We mogen alle soorten proberen want er is natuurlijk weer een winkeltje. Ik kan het niet laten om ook een fles van deze distilleerderij mee naar huis te nemen.

De laatste bezichtiging vandaag zijn de ruïnes van Mitla. Een kleine tempelcomplex opgraving van de Zapoteken die deels in oude stijl weer is opgebouwd. Ook kunnen we een soort grafkelder inkruipen. Ik ga mee en zie in de kruisvormige kelder buiten de muurstenen bewerkingen die het complex van buiten ook kenmerken niets bijzonders.

Iedereen heeft nu trek en om half 2 komen we aan bij een typisch Mexicaanse eettent waar we van een zeer uitgebreide goede lunch genieten. Om half 3 begint dan de echte busrit door de bergen naar Tehuatepec dat aan de Stille Oceaan ligt. In de bergen heel veel agave en cactussen. Het blijft overal hartstikke groen. Het dorre en droge deel van Mexico ligt vooral in het noordwesten, in de richting van de grens met de USA. Tja daar komen we dus niet. Voor het eerst in een week zijn we weer op zee niveau, is de ijle lucht weg en is het veeeeeel warmer dan de afgelopen dagen. Hotel Calli is een groot sfeerloos zakenhotel. Alles is aanwezig in deze betonnen vesting maar Martin van Chateau Meiland zou zich hier als stylist enorm kunnen uitleven. ’S Avonds zitten we met het grootste deel van de groep in het restaurant en drinken de warmte weg en de sfeer er in.