Dag 6 Oaxaca

Vandaag weer uitstapjes. Om 8 uur Nemo in (daar lijkt onze oranje-wit gestreepte touringcar nogal op) en op weg naar Monte Alban. Na een half uurtje komen we aan bij het tempelcomplex. Een stad gebouwd door de Zapoteken en later gebruikt door de Mixteken als begraafplaats.
We zijn op 4 mensen na de eersten die de entree passeren. Dat is super want eenmaal omhoog gewandeld hebben we een prachtig uitzicht over de tempels die in Carré-vorm boven op een berg gebouwd zijn. Dat worden dus foto’s zonder toeristen!!! Eerst hebben de Zapoteken die berg over een oppervlakte van 850 meter bij 300 meter volledig afgevlakt en vervolgens alle tempels er boven op gebouwd. Doordat alle tempels massief zijn en er geen open ruimtes onder zitten, hebben ze de tand des tijds (aardbevingen, branden, weer en wind) doorstaan. Peter-Paul (vanaf nu PP) verteld verspreid over het complex over van alles en nog wat. Bijvoorbeeld over het balspel dat zij speelden met een rubberen bal van 5 kg in een kleine arena met schuine wanden en waarvan de verliezer aan de goden werd geofferd. Lekkere jongens die Zapoteken. PP neemt ons steeds mee naar een nog hogere tempel en bij het hoog(s)te punt van de bezichtiging hebben we niet alleen een prachtig uitzicht over Monte Alban maar ook over de vallei links en rechts ervan met in de verte Oaxaca.
Mooi is te zien hoe onder een half uitgegraven heuvel weer een volgende kleine tempel/woonhuis tevoorschijn komt. Volgens PP liggen er nog heel veel van deze schatten onder de grond.

Ons tweede bezoek van de dag is aan een lokale begraafplaats. Wil je het volk van een land echt leren kennen dan is dit een van de beste manieren om dit te doen. Nou om kort te zijn wat een puinhoop is zo’n kerkhof. Alle graven staan kriskras door elkaar. Waar nog een plekje is wordt een graf er tussen in gepropt. Van kleine simpele graven tot halve huisjes en grafzerken in alle vormen, maten en kleuren gebruiken de Mexicanen om hun overleden familieleden boven de grond bij te zetten. Een graf graven kost in de stenen bodem te veel moeite zoals je dat in zuid Europa ook vaker ziet. PP zegt dat het begraven van een dierbare ongeveer als volgt gaat: iemand wordt na zijn overlijden binnen 1 dag begraven. Hij wordt in doeken gewikkeld en in een ruimte in de muur van het kerkhof gelegd. Na een paar jaar wordt die er weer uitgehaald. De overgebleven botten worden gereinigd en meestal ook nog wit geverfd en in een soort koekblik gelegd en in het graf gedaan. Een keer per jaar op 31 oktober vanaf zonsondergang wordt er 36 uur lang feest gevierd op het kerkhof om alle doden te herdenken. Dit gaat gepaard met drank, muziek en gezelligheid alom. De Mexicanen gaan ervanuit dat zolang ze dit elk jaar maar blijven doen de overledene niet echt uit hun midden is vertrokken. Pas als ze dit niet meer doen zijn ze vergeten en echt overleden. Mooie gedachte vind ik.

Het is 2 uur en vanmiddag zijn we vrij. Marion en ik trekken er alleen op uit en pikken een terrasje voor een lunch en dwalen wat door de straten van dit leuke typisch Mexicaans stadje. De meeste drukte is er deze woensdag op de Zocalo (centrale plein) waar van alles en nog wat door de locals wordt verkocht. Straatmuzikanten proberen de kost te verdienen met leuke Texmex muziek. ’s Avonds eten Marion en ik bij de nummer 1 van Tripadvisor Tr3s die ook aan de Zocalo ligt. Alweer een topper bezocht ;)