1 oktober van Bangkok naar Kanchanaburi

Vanmorgen vertrekken we uit Bangkok en gaan naar de drijvende markt in Damnoensaduak, maar omdat het verkeer vandaag meezit hebben Kual en Sander nog een verrassing in petto en maken we een tussenstop in Maeklong. Hier is een markt langs de spoorweg gemaakt. De kopers moeten over het spoor lopen. Als de trein komt klappen ze hun kraampjes in en kan de trein langs. Rare jongens die Thai. Een echt Thais motorbootje met een motor met aan een hele lange staart de rotor brengt ons naar de drijvende markt. We slaan flink aan het Shoppen, Boeddhabeelden, kruiden, tijgerbalsem en zelfs een Thaise broek voor Marion kopen we bij een Thais marktvrouwtje dat ook wat woorden Nederlands spreekt. Voor haar kraampje staat een handgeschreven bord met de tekst: “goedkoper dan de Hema”. Ze blijkt ADHD te hebben want in haar enthousiasme doet ze bij de tijgerbalsem ook nog een massage gratis erbij terwijl ze Vader Jacob zingt.
We rijden nu door naar de brug over de Rivier Kwai. Het beroemdste stukje van de 450 km lange dodenspoorlijn waarbij meer dan 100.000 mensen tijdens de aanleg in de 2e wereldoorlog zijn gestorven. We lunchen aan de oevers van de rivier met uitzicht op de brug. Daarna lopen we een stukje over de historische brug om wat foto’s te maken. We bezoeken het herdenkingsmuseum waar het leed dat de bouwers door de Japanners is aan gedaan treffend wordt uitgebeeld. Bij het museum ligt ook een begraafplaats à la Margraten waar onder andere 1800 van de 3000 Nederlanders begraven liggen. We lopen langs de gedenksteentjes met allemaal Nederlandse namen een vreemde gewaarwording zo ver van huis. Daarna maken we een kort treinritje over een gedeelte van de spoorlijn dat nog in tact is. Volgens Kual is dit een toeristen trein maar het comfort lijkt echt wel uit de tweede wereldoorlog, oude versleten houten banken, ramen die niet dicht kunnen en een diesellocomotief die geen bijdrage aan de CO2 reductie levert maken het tochtje een reis terug in de tijd.
Om half 6 komen we aan in ons nieuwe verblijf een schitterend resort in de middle of nowhere. We gaan onze kamer op om te douchen en worden even later opgeschrikt door een enorm geschreeuw in de kamer naast ons. We kijken elkaar aan en gaan naar buiten en kloppen bij Hans uit Amsterdam op de deur. Hij schreeuwt het uit van de pijn en roept dat hij in bad gevallen is en niet meer kan opstaan. Hij reist alleen en kan de deur zelf dus niet openmaken. Ik bel snel Sander op en ren naar de receptie om iemand te halen die de deur kan openmaken. Als ik met de Thaise receptioniste en een andere hotelmedewerker terug loop naar het blok waar wij slapen komt Sander ook al aan. Hij gaat naar binnen en treft Hans half liggend over de rand van het bad kermend van de pijn aan. De dokter wordt gebeld maar die blijkt op een congres te zijn. Vervolgens wordt een militair hospitaal gebeld voor hulp en die komen dan ook na een half uur. Uiteindelijk komt een uur later een ambulance van de legerbasis en brengt hem toch naar een privé kliniek op ongeveer een uur rijden. Volgens Céline heeft hij minimaal zijn arm gebroken en misschien nog wel meer. Kual en later ook Sander gaan met hem mee naar het ziekenhuis. Wordt vervolgd………..