23 augustus Batu -Bromo vulkaan

Het wekkertje gaat om precies 12 uur ’s nachts. We hebben een uurtje of 4 mogen slapen en onze 3 mini vans staan klaar. We rijden met de mini vans zo hoog mogelijk de bergen in totdat de wegen zo steil en slecht worden dat dat niet meer gaat en stappen over in 6 Toyota jeeps uit het jaar nul. Het wordt een Spartaanse rit naar het uitzichtpunt op een bergtop die uitkijkt op de vulkaan die tussen de bergen ligt. We krijgen een kopje thee in een van de schamele berghut restaurantjes alvorens we het laatste stukje naar het Penanjakan Terima Kasih viewpoint via een bergweggetje omhoog lopen. Inmiddels is het half 4 en pikdonker. Omdat we goede plaatsen willen hebben zijn we er zo vroeg maar niet alleen. Mannetjes die winterjassen, mutsen en kleedjes om op te zitten verhuren komen om de minuut langs en schreeuwen jacket, jacket, jacket!!! en schijnen ongevraagd met hun lamp in je smoel. We zij er op gekleed denken we, maar huren toch een matje om op te zitten. Het zonsopgang fenomeen begint namelijk pas om half 5. Het is steenkoud, we schatten het op zo’n graad of 5 boven nul. Tijdens het stilzitten en staan krijgen we het dan ook kouder en kouder.
We hebben wel mooie plekken blijkt als de zon heel langzaam een roodgele gloed aan de horizon begint af te tekenen. De sterrenhemel tot dat moment is tjokvol en magical. Een unieke ervaring als de Bromo vulkaan langzaam zichtbaar wordt en de zon tegen de onderkant van een paar wolkjes goudkleurig weerkaatst. We kijken op een panorama van bergen met in het midden een vulkaan die boven het wolkendek uitsteekt. Heel langzaam van beneden naar boven kleurt de lucht goudgeel -rood- blauw en zwart met nog de laatste sterren daartussenin. Asemrovend zou een zuid-Afrikaan zeggen. Het is inmiddels poepie druk op het uitzichtpunt en er zijn nog meer camera’s. Sommigen proberen zich op het laatste moment nog tussen ons in te wurmen, maar dan komt de echte Hollander in ons naar boven. Het fenomeen duurt ongeveer een uur en was absoluut de moeite van het super vroege opstaan waard. De lokale gids Surajah, een klein lief moslim vrouwtje dat uitstekend Engels spreekt, neemt ons mee terug naar het berghut restaurantje waar Aris klaar zit met 26 ontbijtpakketten.
Nadat iedereen wat ontbijt attributen achter zijn of haar kiezen heeft geduwd gaan we weer naar onze jeeps die ons naar de voet van de Bromo vulkaan brengen. Wat een stof op een grote open vulkaanzandvlakte!! Het mondkapje gaat de tweede keer deze vakantie over mijn neus en mond. We zitten op 2.700 meter boven de zeespiegel en de lucht is erg ijl. Het is zo’n 2 kilometer lopen tot op de vulkaanrand, waarvan het laatste deel 250 trappen omhoog telt. Enkelen uit onze groep kiezen voor de optie om per paard tot aan de trappen te gaan. Wij kiezen voor de benenwagen optie. Marion krijgt het moeilijk na een paar honderd meter omhoog wandelen. We doen het dus rustig aan, die vulkaan blijft toch wel liggen. Het is er kei druk zo vroeg ’s morgens. Blijkbaar zijn meer mensen vanaf het viewpoint met een jeep naar de vulkaan gereden. We gaan rustig de trappen omhoog. Om de 10 treden moeten we stoppen omdat vóór ons ergens op de smalle trap iemand anders moet uithijgen en dat vinden we prima. We horen al sinds we uit de jeep zijn gestapt een soort overkomend vliegtuig geluid. Als we boven op de gevaarlijk smalle kraterrand staan blijkt dat dit het geluid van de vulkaan is. Een oorverdovend hard gerommel klinkt van onder uit de grijs dampende en stinkende massa onderin de vulkaan. Ik maak mijn foto’s en een videootje. Marion vindt het te erg stinken en te gevaarlijk en gaat snel weer omlaag. Ik ga als ik klaar ben ook weer terug. Ik heb geen idee hoe goed Indonesiërs zijn in het voorspellen van de volgende uitbarsting.
We zitten van top tot teen onder het zwarte lava zandstof. Ook in mijn mond voel ik zandkorrels. De jeeps brengen ons terug naar de mini vans die op een pleintje in een klein dorp op ons wachten. Marion moet net als 90% van de hele groep naar de WC. Nou die was de smerigste die ze ooit heeft gebruikt. Geen goed nieuws voor Tripadvisor ;)
De mini vans brengen ons terug naar het hotel. Onderweg wordt er flink ingedommeld. Om 12 uur ’s middags zijn we weer terug in het resort. Na de lunch hebben we vrij, dat mag ook wel na zo’n vakantiedag en gaan aan het zwembad liggen.
’s Avonds hebben we een gezamenlijk diner. Aris zingt met het orkest enkele Nederlandse liedjes waaronder Surabaya en brandend zand. Opa en oma worden ook zo ver gekregen dat ze samen met het orkest “Daar bij die molen” en “Tulpen uit Amsterdam” live vertolken. De stemming stijgt en de dansvloer stroomt vol.