19 augustus Yogjakarta

Tempo doeloe – rustig aan is het motto van deze Fox reis. Dat lukt vandaag. Om half 10 vertrekken we met onze oranje bolide naar een batik fabriekje waar een kunstenaar, Kabuh Picasso zoals hij zichzelf noemt, werkt. Een Indo geeft uitleg hoe het batik proces werkt. Men neme een wit doek van katoen of zijde daarop maak je met potlood een tekening, vervolgens smeer je die delen van het doek met was in, die niet de kleur moet krijgen van het verf bad waar je het doek daarna in dompelt. Je laat het drogen en kookt het doek in water zodat de paraffine eraf spoelt. En dit herhaal je zo vaak tot dat je alle kleuren die het doek moet krijgen aan de beurt geweest zijn. De lijnen en andere kleine figuurtjes worden met een soort pen waar de vloeibare was in zit puntje voor puntje aangebracht. Monnikenwerk. Er hangen prachtige schilderijen die natuurlijk te koop zijn maar we vinden niet echt iets naar onze smaak. Buitengekomen staan de becaks op ons te wachten. Een soort bakfiets waar een persoon voorin in een soort stoel zit zich door de chauffeur die achterop zit en moet trappen door de stad laat rijden. Sommigen hebben in plaats van een echte fiets er van de achterkant een bromfiets van gemaakt en die hoeven dus alleen maar gas te geven. Die van mij heeft pech die moet vol op de pedalen. We krijgen ook allemaal mondkapjes. Leuk voor de foto denk ik eerst, maar als ik ff achter zo’n brom-becak rij doe ik het toch maar op. Wat een rook en stank produceren die dingen.
We zien zo een mooi stukje van Yogjakarta en we worden afgezet bij het paleis van de sultan van Yogjakarta. Die wordt Henkie genoemd door de bevolking want zijn echte naam is te lang en te moeilijk. Hij is de enige sultan van Indonesië die nog macht heeft, weliswaar alleen in Yogjakarta waar hij de burgemeester van mag benoemen. De lokale gids die ons door het paleis rondleidt spreekt ook weer tropisch Nederlands en presteert het om na iedere 4 zinnen een grapje of woordspeling te maken. Lachen dus. Het paleis is een beetje oude glorie en laat allerlei geschenken zien die hij ooit van bobo’s van over de hele wereld heeft gekregen. Het klinkt arrogant maar ik heb mooiere paleizen gezien. Hierna gaan we naar een batikfabriek waar ze geen kunstwerken maar hemden, jurken, hoeden enz. maken. Hier krijgen we koffie met gebak.
We rijden dan door naar het lunch restaurant van vandaag dat naast een zilverwerkplaats ligt. Hier kunnen we zien hoe het zilver omgevormd wordt tot mooie ringen, armbanden, oorbellen en andere juweeltjes. Marion vindt een ring die met een korting, die natuurlijk alleen Fox reizigers krijgen, niet in de vitrine kan blijven liggen.
Als we terug gaan naar het hotel komen we erachter dat ook dit dorp van 400.000 inwoners last heeft van files. Vandaag kunnen we ook onze kleren die gewassen moeten worden inleveren bij Aris.
Hij zorgt dat ze gewassen en gestreken over 2 dagen terugkomen. Tempo Doeloe here we come.