Hoog(s)te punt Whistler

Vandaag hebben we een vrije dag en die hebben we behoorlijk vol gepland.

Om 10 voor 8 staan we in de rij voor een crêperie vlakbij ons hotel The Listel. 3 Van ons bestellen de Breakfast crêpe. Die is gevuld met ei, kaas, ham en tomaat en smaakt voortreffelijk. Zoiets heb ik nog nooit als ontbijt gehad maar wordt vanaf nu een lievelingsgerecht.

We gaan op zoek naar de ingang van de Peak to Peak Gondola. Die vinden we na enig speurwerk in upper village. We zijn iets aan de vroege kant want de eerste lift vertrekt pas om half 10. Het is werkelijk prachtig weer met 22 graden een strak blauwe lucht met hier en daar een wolkje. Als een van de eersten op deze donderdag stappen we dus in de Blackcomb lift die ons in 18 minuten naar de top van de Blackcomb Mountain brengt zo’n 1.600m hogerop. Het startpunt van de Peak to Peak gondola.

Als we op de Blackcomb Mountain aankomen genieten we van schitterende vergezichten over een deel van de Rocky Mountains. Volgens mij moet de spreuk “leven als God in Frankrijk” worden aangepast aan “leven als God in Canada”, wat ongelofelijk mooi is het hier. We wandelen een kleine trailloop van een half uur over de top van deze berg en onze ogen worden steeds weer verrast door nog mooiere vergezichten. Bij de start van deze wandeling zien we een aantal bergmarmotten op rotsen zitten. Eentje zit te fluiten naar de andere 2 een eindje verderop om ze te waarschuwen voor gevaar. De naam Whistler die deze marmotsoort draagt en waarnaar het ski-oord vernoemd is, is nu volstrekt duidelijk[e-1f609].

Aan het eind van de wandeling gaan we naar de wereldberoemde Peak 2 Peak Gondola, de hoogste en langste ononderbroken gondelbaan ter wereld. Over een afstand van 4,4 km brengt hij ons in 11 minuten van Blackcomb Mountain naar Whistler Mountain. De rit in de gesloten glazen skilift is onvergetelijk.

Aangekomen op Whistler Mountain gaan we aan de koffie. Met een flink gevulde mok gaan we op het terras zitten genieten van het uitzicht. We hebben mazzel omdat het nog niet druk is kunnen we lekker neer ploffen in een vrije loungebank aan de rand van het viewpoint op de overstekende luifel. We kijken naar de besneeuwde bergtoppen en gletsjers van de Rocky Mountains aan de overzijde van het bergmassief. Wat wil een mens vandaag nog meer?

Voor de derde etappe van onze trip wandelen we vanuit het Roundhouse restaurant een stuk bergafwaarts naar de Peak express chairlift. Deze stoeltjes lift brengt ons nog eens 400m omhoog naar de uiterste top van Whistler Mountain. Zo hoog boven de kale rotsen, de boomgrens is gepasseerd, in de open lucht in een stoeltje naar boven getrokken worden geeft wel een bijzonder gevoel. Op de top maken we een korte wandeling die begint met de Cloudraker skybridge. Een ijzeren hangbrug van 130m lang die we oversteken naar de westkant van de top. Ook een ijzeren hangbrug veert en schommelt een beetje weet ik nu. Aan het eind is er nog een skywalk die “Ravens Eye” heet en vanaf waar ik weer veel te veel foto’s en video’s maak. De terugtocht met de stoeltjeslift geeft me een ander gevoel van hoogte dan op de heenweg.

Terug op het plateau bij de Peak to Peak Gondola maken we onze vierde korte wandeling vandaag. Hierbij komen we langs een van de waterbassins die her en der verspreid boven op de bergen liggen. Het blijkt dat dit water gebruikt wordt om extra sneeuw te maken voor de pistes als dat ‘s winters nodig is.

Vanaf dit punt gaan ook de dirtbikers op hun fietsen naar beneden. Met een rotvaart racen ze over speciaal voor hun aangelegde paden zo’n 2km naar beneden. De meesten goed ingepakt met elleboog-, knie en borstbeschermers en een integraal helm. De gondellift waarmee zij omhoog komen, gebruiken wij om in een ritje van 25 minuten naar beneden in het centrum van Whistler te glijden. Inmiddels is het 3 uur en pikken we nog een terrasje en kopen bij Cool as a Mouse allebei als souvenir: een Inukshuk. Een van stenen gemaakt beeldje van een mens dat ook als symbool voor de Olympische Winterspelen in 2010 in Vancouver is gebruikt.

De dames gaan naar de hotelkamer. John en ik hebben boven op de berg ontdekt dat naast ons hotel een golfbaan ligt en gaan daar eens kijken. De driving range vinden we. Je kunt er wat clubs huren en wat ballen. Nou ja dat moet dan maar. We meppen allebei 50 balletjes weg en verheugen ons op zaterdag als we een rondje golf op Vancouver island hebben geboekt.

We sluiten de dag af met een lekker etentje en een muzikaal optreden van local hero William Prince die een concert op de Olympic Plaza geeft. Daar komen we Jef tegen. Die is gisteravond om 11 uur midden in het dorp een beer tegen gekomen. We zien het filmpje dat hij heeft gemaakt en waarbij hij op korte afstand een tijdje met de beer al filmend is meegewandeld. Tja er blijft toch nog iets te wensen deze vakantie[e-1f609]